Başlık bulamadım :(

Bugünlerde neden böyleyim bilmiyorum..
Somut bir sorun olduğundan değil,çok şükür sağlığımız yerinde,başıma "yeni" bir felaket gelmedi(aman Allah korusun..:p),bişeyler düşünüp üzülmeye pek vaktim de olmuyor iş güç zaten yoğun..
Ama bilmiyorum işte!
Yine bir melankoli rüzgarına kapıldım!

Sabah evimizin bahçe kapısından dışarıya adım atar atmaz,gözümün içine bakarak miyavlayan kediyle beraber oturup ağlamak istiyorum mesela :)Onun çok mutsuz,yalnız ve acıkmış olduğunu düşünerek üzülüyorum..

Dökülen yapraklar,soğuyan hava ve "Kasım" ayı bende SWEET NOVEMBER etkisi yapıyor ve yine yalnızlığımı hatırlıyorum..
Sonra kendime gelip,Van depremi sonrası evlerini ve daha önemlisi yakınlarını kaybederek,bu soğuk havada çadırda yaşamaya çalışan insanları düşündüğümde, içim acıyor..onlar için dua ediyorum,yardımlarla tüm ülke olarak desteklerini esirgemeyen Türk halkıyla ayrıca gurur duyuyorum!

Ciddi ve hayati konuların yanında önemsiz kalıyor bahsederken ama..
Hayatımda mutlu olabileceğim bir açılım yapamadığım için kendime kızıp duruyorum:( En basitinden,yıllardır istediğim ve planını yapmaya çalıştığım fotoğrafçılık kursuna bir türlü başlayamıyorum.Tamamen ihmal ettiğim için herşeyi!Yoksa o kadar zor bir aktivite değil biliyorum :)Sadece birkaç haftasonumu ayırıp,güzel bir profesyonel makine almam lazım..
Sonrası tamamen zevk meselesi!Gezip tozma aktivitelerini fotoğraf çekme bahanesiyle arttırarak,sosyal hayata biraz daha yaklaşmak :)
Belki bu bana iyi gelir..

Umarımmm...