Oldies but Goldies..

"Ne varsa eskilerde var kardeşim!" diyesim var bu aralar..
Bu, 'geçmişte yaşama' hastalığı boyutuna ulaşmamalı biliyorum ama, napiim...
Birçok insan gibi kendimi alamıyorum bundan.
Bu başlık ve bu konuda yazmak nereden mi aklıma geldi? Söyleyeyim :))

Bir ev toparlamaca günü; odamın şeklinde köklü bir değişiklik yaparken, bir de baktım ki kitaplık ve çekmecelerin içinde, detaylarda boğulmuşum!
Belirli aralıklarla temizleyip, bir sürü eleme yapsam da, atmaya ya da birilerine vermeye kıyamadığım (çoğunlukla anısı var diye) çok çok eski kitaplarla karşılaştım yine..

Sırf tatlı mı tatlı,sevgili kız kardeşim EDA'ya göstermek için ortaokul ve lise İngilizce Matematik kitaplarımı çıkardım ortaya!
Geçtiğimiz haftalarda beraber çalıştığımız fonksiyonlar konusunda "şakır şakır" (!!!) çözdüğüm,hem de tamamen yabancı dilde gördüğümüz dersleri ona göstermek istedim:)
Kapak olsun diye! :)
Belki utanır,biraz daha fazla çalışır diye! :)
Neyse bu konuda dertliyim,o yüzden uzadı konu..
Ne diyorduk?.... :)))

Ah o eskiler!
*Ne eğitim sistemi eskisi gibi bu ülkede,
*Ne gençliğin durumu,yeni nesilin gidişatı,
*Ne huzurlu kocaman aileler artık birarada,
*Ne de sosyal ilişkiler,komşuluk hakkı gibi naif konular,ne dostluklar eskisi gibi...

*Müzisyenler dahi galiba eskiden yaşayıp hissettikleri duygulara sahip olamıyor ki; artık eskisi gibi güzel şarkılar da çıkmıyor ortaya!

Ruhumuz eskisi kadar temiz değil sanırım...
Kafamız gereksiz bir sürü şeyle dopdolu!
Belki yaşanmışlıkların ağırlığıdır bilmiyorum. Tamiri kolay olmayan kırgınlıkların, minik minik kabuk tutmuş yaralarının etkisi vardır belki hala..

Sanki eskisi kadar kocaman gülemiyorum!
Karşılaştığım olaylara ,birkaç yıl öncesine kadar verdiğim tepkileri bile vermiyorum sanki..

Yani her türlü duygu için bu böyle..
Çok fazla sevinemiyorum, aşırı da üzülemiyorum.Tabi ciddi konularda standart davranış şekilleri gösteriyorum:) olması gereken hissiyatlar içine giriyorum, duygusal bir an karşısında gözlerimin her an fışkırma isteği baki ama...!! :)
Bu haller, böyle 'sevinçten havalara zıplama' duygusunu ya da 'dünyanın sonu gelmiş' halet-i ruhiyesini getirmiyor bana..

Benim hala umudum var demek istiyorum hayata karşı!
Aslında gerçekten böyle de düşünüyorum, ruhumun taaa derinliklerinde..
Sağlık olsun..
Tüm olaylar tersine aksa da, eski başarılar-neşe-heyecan geçmişte kalsa da.....
Geri dönecekler biliyorum:))